In Wandelen in West-Vlaanderen wandelt Robert Declerck over een voormalige spoorlijn in het stadje Poperinge. Quintens Wandeling, een kilometerlang groen traject nabij de Poperingse stadskern is een mooi voorbeeld van wandelplezier in West-Vlaanderen. Een wandeldroom als het ware.
Vanaf het station van Poperinge reed ooit een trein naar Hazebrouck, een eind over de grens met Frankrijk. Zonder omwegen, zonder bochten, een mooi lijnrecht traject.


Die treinverbinding is vele decennia geleden al opgeheven, maar de uit groen opgebouwde tunnel die het spoor omgaf is er nog steeds. Verstandige bestuurders vormden dat spoortraject om tot een heerlijk wandelpad: Quintens Wandeling.

Soms nadert de stedelijke bebouwing die groene zaligheid; achtertuinen durven weleens aanpalend te zijn. Ook moeten slagbomen of verkeersborden het toen nog beperkte verkeer gewaarschuwd hebben op plekken waar de spoorlijn straten sneed. Vandaag lijkt de situatie omgekeerd: de gebruikers van het spoortraject – de wandelaars dus – moeten gewaarschuwd worden bij enkele dwarsstraten. Ooit had de trein voorrang; voor de wandelende spoorvolgers is het af en toe uitkijken.

De meest bijzondere plek nabij Quintens Wandeling is ‘Poperinghe Old Military Cemetery’, een Britse oorlogsbegraafplaats waar 453 gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog rusten. Hoofdzakelijk gaat het om Britten, maar verder ook Canadezen, een paar Duitsers en zelfs een Chinees. Van op het voormalige treintraject niet bereikbaar. Pauzeer even op de zitbanken op het pad en bedenk hoe natuurlijke schoonheid te rijmen valt met oorlogsgeweld en onpeilbaar menselijk leed.

Abrupt, zo is het einde van Quintens Wandeling. Een ringweg haalt je uit je wandeldromen. Ook dat is illustratief voor wandeltrajecten in onze dichtbebouwde wereld: ze eindigen waar je niet wil dat ze eindigen. In onze gidsen proberen we aan die wandeldroom een mouw te passen door je te wijzen op het lekkers en moois dat onderweg te proeven en te bekijken valt. In Poperinge leidt deze gids bovendien naar een tweede wandeldroom: een mooi aards park voor een man uit de ruimte, geboren Poperingenaar Dirk Frimout.

Ook elders in de provincie wachten er wandeldromen. Als je in De Haan uit de Duinbossen komt kan je een selfie maken met Albert Einstein. Op de Broelbrug in Kortrijk houdt Johannes Nepomucenus zich nog net in evenwicht wanneer hij beseft hoeveel moois er te bewonderen valt op het Buda-eiland. Wandelen op de Vesten in Ieper lijkt ook een droom, totdat je plots geconfronteerd wordt met jonge oorlogsslachtoffers op Ramparts Cemetery. Zelfs de tien Maori’s die hier voor eeuwig rusten konden zich helaas geen mooiere begraafplaats dromen…

Wandeldromen zijn er te over in West-Vlaanderen. Proeven van een Papegaei op de oever van de Handzamevaart in Diksmuide of mijmeren over de schoonheid van de Brugse reien? Je figuurlijk onderdompelen in de citerne van Veurne, verbaasd opkijken bij de talrijke kunstenaars die Oostende voortbracht, mijmeren over de ware Uilenspiegel in Damme of filosoferen in Lissewege over hoe je de oerkracht van Willem van Saeftinghe in betaalbare energie kunt omzetten?

In West-Vlaanderen zijn wandeldromen geen bedrog…

Wandelen in West-Vlaanderen